NOWY BLOG

Serdecznie zapraszam wszystkich na swojego nowego bloga:

wszechmysli.blogspot.com

Trawa

      Od bardzo dawna nie dodawałem żadnego wpisu. Powodów znalazłoby się wiele ale nie mam zamiaru, ani potrzeby usprawiedliwiania się przed kimkolwiek. Przyszedł po prostu smutny wieczór, które zdeterminował mnie do napisania czegoś bliżej nieokreślonego. Dla zabicia czasu i uśpienia trochę umysłu. 

fc00.deviantart.net/fs8/i/2005/361/e/3/brain_by_Mateu.jpg

    . W swoim życiu miewałem styczność z wieloma różnymi substancjami (bezpośrednio, czy pośrednio). Część z nich na pewno znacie - z autopsji, telewizji, programów społecznych... O części z nich nawet ja sam nie mam pojęcia. Tabletka-tester, kryształ z sodą, różne maczanki, kwasy, czy chociażby syntetyczny hasz (hasan). Nie wiem w imię jakiej zasady mógłbyś natrafić na tego posty ale stwierdziłem, że stopniowo będę dzielił się swoją wiedza odnośnie niektórych używek.

fc00.deviantart.net/fs71/i/2011/036/5/4/weed_by_kimera_kimera-d38uu6b.jpg

    Najpopularniejszym ze wszystkich narkotyków jest chyba konopia indyjska. Z reguły mówi się o dwóch podziałach gatunkowych na: Indicę oraz Sativę. Indica jest bardziej usypiająca, relaksacyjna. Polecam osobiście dla osób, które mają problemy z bezsennością, migrenami, klasterowymi bólami głowy. Działania Sativy jest nieco bardziej pobudzające, euforyczne. 

Standardowe etapy przy paleniu to początkowe objawy fizyczne - krztuszenie, kaszel. Później często odczuwa się ciepło np. na twarzy. Wraz z upływem czasu można czuć euforię, chęć robienia czegoś, bądź kompletnie przeciwnie - chęć leżenia na kanapie. Po fali euforii, otwartości umysłu przychodzi ogromny głód. Wówczas jesteś w stanie zjeść dowolną ilość jedzenia i bez względu na to, czy jest to suchy chleb, suchy ziemniak, czy pizza -> i tak będzie smakował wspaniale. Finalnie przychodzi zbicie, zmęczenie - po którym chce Ci się już tylko spać, bądź oglądać seriale.

i44.tinypic.com/4ucu93.jpg

Jeżeli nie masz bezpośredniego dostępu do zaufanego źródła - to nawet się nad tym nie zastanawiaj, bo dostaniesz gram pomniejszony o 20%, w cenie powiększonej o 50%. I jeszcze wrócisz po więcej. 

Przy pierwszych podejściach do palenia, a były one na przełomie Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, występowała ogromna suchość w buzi (Sahara), potężna gastrofaza (Pakus), problemy z zachowaniem powagi, wykonywaniem podstawowych czynności wymagających interakcji z ludźmi (zakupy w sklepie, zamawianie pizzy). Każdą najmniejszą rzecz do zrobienia traktowałem jak misję, której muszę podołać. I tak z upływem czasu zwiększała się moja tolerancja. Nie jestem człowiekiem, który poświęca paleniu całe dnie i życie. Z prozaicznej przyczyny - jestem biednym studentem, który tygodniowo wydaje 6,50 zł -> na zgrzewkę wody w polo markecie i bochenek chleba. Niemniej jednak tolerancja się powiększyła. Niegdyś gram wystarczał dla mnie i przyjaciela na kilka dni, czy nawet tydzień. Teraz jakiś wpływ odczuwam dopiero przy większej ilości. Gram potrafi wystarczyć na godzinę, czy chociażby 5 minut spalania dużego jointa. Stan po THC nie jest już taki sam jak na początku. Trwa krócej, łatwiej nad nim panować, nie jest już tak euforyczny... i tak naprawdę palenie kolejnych ilości (nawet w ilościach przemysłowych) nie powoduje powiększania się fazy (jak by to ujął mój współlokator: Pizdy). Przedłuża czas, powoduje senność. Jeden gram, czy dziesięć gram to żadna różnica. Dlaczego więc mimo wszystko nie zaoszczędzić? 

forum.haszysz.com/solarr/albums/userpics/44656/Zdj%C4%99cia-0166~0.jpg

Mimo wszystko, ganja spełnia swoje zadania w związku z bezsennością i bólami głowy. Nic, nigdy nie pomagało mi na te schorzenia lepiej. 

Form palenia, czy spożywania jest naprawdę wiele. Najbardziej tradycyjne jest palenie z lufki (dostępnej w każdym kiosku, sklepie monopolowym, całodobowym), w bletkach w postaci jointów (blantów, batów, rogali), z bonga (w różnych formach i o różnej budowie). W Polsce bardzo popularne są również wiadra (ciśnieniowa metoda zebrania bardzo dużej ilości dymu w bardzo krótkim czasie).

Nie chciałbym się rozwijać za bardzo w kwestii tego, czy marihuana jest zdrowa/niezdrowa... Chcę zwrócić tylko waszą uwagę, że przy czytaniu wszelkich badań, artykułów dotyczących zbawiennego/szkodliwego działania konopi - zwróćcie uwagę na kilka kwestii.

1. Kto zlecił badanie.

2. O jaką formę przyjmowania trawy chodzi (spalenie, zjedzenie)

3. O jaką formę baki chodzi (hasz, olej z konopi, tradycyjna: topki, miał, nasiona)

eko-uroda.pl/olej-z-konopi-indyjskiej-50-ml-p-269.html

To, że olej z konopi możesz wpływać dobrze na cerę, tudzież wspomagać walkę z nowotworem mózgu - nijak się ma do roślin, obciążonych metalami ciężkimi, które wciska wam diler... czy może raczej, o które sami go prosicie. 

Do palaczy nic nie mam, dopóki potrafią odnaleźć umiar w tym wszystkim. Na przykładzie mojego przyjaciela, który wpadł w naprawdę duży dół/ciąg multinarkotykowy mogę powiedzieć, że to za czym aktualnie tęskni najbardziej to właśnie możliwość spalenia sobie jointa z rana. A to chyba najlepszy argument za tym, że Ganja jest jednak narkotykiem (miękkim). 

I jeżeli ktoś naprawdę jeszcze wierzy w to, że zielsko nie uzależnia - niech się zastanowi nad tym, czy naprawdę w to wierzy, czy może po prostu woli w to wierzyć. 

Salama Hasama

John

Lustra Wyobraźni

ostatni obraz po nim to widok dziecinnie małej pięty

którą połyka żarłoczne morze

W górze ojciec wykrzykuje imię

które nie należy ani do szyi ani do głowy

tylko do wspomnienia

                                                                                                      Zbigniew Herbert

W historii literatury, świadomej nieświadomości wszystkich ludzi, pozostają postacie nieśmiertelne, dla których śmierć była dopiero początkiem. Są wieszcze, docenieni po śmierci oraz ludzie cenieni za samą śmierć. Jednak kto by przypuszczał, że w amoku upływu czasu i nowoczesności przepadnie jedyna prawdziwa religia.

- Gdzie jesteś, Ikarze? Gdzie jesteś?! – roznosił się błagalny głos po Polach Elizejskich. Trudno mówić w krainie śmierci o czasie, bowiem takowy nie płynie. Trwa jedna, wieczna chwila, która niczego nie zmienia. Bezczas. I właśnie przez tę chwilę roznosiły się krzyki umęczonego życiem ojca, poszukującego jedynej nadziei - spokoju.  Gdzieniegdzie zadrżała asfodela, najczystsza ironia zesłana od bogów.

- Gdzie jesteś? Gdzie jesteś? – zapętlało się, gubiąc powoli znaczenie.

- Patrzcie na Ojca Szaleńca, co próbę Lete[1] przełamał!  – poczęły krzyczeć dusze, zaciekawione obecnością Dedala w Elizjum. Wnet jeden przełamał te szepty, niegodne herosów, a był nim sam Kronos , o postaci dziecka:

- Co robisz, Dedalu w Krainie Spokoju? Jak, napiwszy się wody zapomnienia z rzeki Lete, możesz wciąż pragnąć ujrzeć syna? Który z bogów przywrócił Ci pamięć? Powiedz, a daruje Ci Twe marne bytowanie!  Powiedz, a wyjawię Ci miejsce pobytu Twego syna! – wykrzykiwał bóg, przeobrażając się w postać tytana. Cóż jednak mógł zrobić biedny Dedal? Umęczony podróżą i życiem, zbierał w sobie siły, by stawić czoła Kronosowi.

 - Nie bóstwo mi pomogło, Pożeraczu Dzieci[2]. A prawdziwa siła, która mnie prowadzi. Magia, której nie jesteś w stanie pojąć. Magia, dzięki której nie jesteś w stanie mi zagrozić. Jest to szczególna więź łącząca kochającego ojca z synem. To dzięki niej stoję przed Tobą, jak równy z równym, podążając za uczuciem, którego nie jesteś w stanie pojąć  – wykrzyczał Dedal resztkami sił, ledwie słaniając się na nogach.

Zamilkły pola, zamilkła Ziemia i Gaja. Cały świat, cała historia, teraźniejszość i przyszłość były skupione teraz na Kronosie, którego wyraz twarzy niczego nie zdradzał. Wszystkie dusze, a nawet bogowie, zrywając się od codziennej rutyny, skupili się na wydarzeniach, mających miejsce w Elizjum. Nie doczekali się oni jednak potępienia Dedala - ani wiecznego przekleństwa, ani tułaczki. Nie doczekali się najmniejszej kary na zrozpaczonym Ojcu. Kronos zniknął, pozostawiając po sobie burzę, która nigdy wcześniej nie miała miejsca na Polach Elizejskich. Burzę, która już nigdy nie została przerwana, rozciągając się przez  świętą wieczność.

            Tymczasem w Tartarze swe męki przeżywał młodociany topielec, uwięziony na zawsze pod wodą. Raz po raz udawało mu się zerwać, podążając w górę, ku powierzchni. Nic jednak bardziej mylnego! Ledwie dał popis odwagi i siły, kiedy próbując zaczerpnąć powietrza - dusił się, na nowo lądując na dnie swego przekleństwa. Nieopodal, na przybrzeżny szczyt pchał kamienny głaz Syzyf. Mało kto wie, że jemu jako jedynemu dotychczas udało się zbiec podstępem z Tartaru – by wrócić tam ponownie, na wieczne potępienie. Nie było w tym jednak przypadku, a następstwa wydarzeń tego spotkania, zaowocują zupełnie nowym rozdziałem w mitologii greckiej.

O ile pośmiertna wieczność, wciąż brzmiała brakiem upływu czasu, o tyle na tętniącej życiem Ziemi czas biegł swym własnym torem. Mijały pokoje i wojny. Mijały kolejne istnienia, zapatrzone w myśl o rajskim Edenie. Nikt już teraz nie spodziewał się spotkać Charona na swej drodze. Nikt już nie dzierżył obola w swych dłoniach, a Cerber już dawno padł z głodu. Istny chaos w drodze ku wieczności!  Bowiem, kto spodziewał się stania w olbrzymiej kolejce do brzegu Styksu? Kto spodziewał się, że ,,dawne” wierzenia Greków to te jedyne i właściwe? Nikt nie był na to gotowy. Jedni śmiałkowie, próbowali przepłynąć Styks wpław samemu. Inni – budowali drogę z ciał odnalezionych pod topolą. Cóż jednak z tego, skoro nie przynosiło to rezultatów? Jedyną nadzieją na przepłynięcie Styksu, nie mając potrzebnej monety, była jedynie lepsza oferta, karta przetargowa. A cóż mogły oferować pośmiertne dusze, jak nie siebie same? Niektóre znudzone staniem w kolejce, oczekiwaniem na coś bliżej nieokreślonego, wolały oddać się w ręce Charona. Ich los jest nieokreślony, jednakże ufając późniejszym pieśniom można dojść do wniosku, że zwyczajnie znikały. Ani po ciele, ani po duszy nie zostawał najmniejszy ślad. A czyż nie ma gorszej kary od zapomnienia? Jedyną formą rozrywki, która towarzyszyła umarłym była gra w kości. Bynajmniej nie chodzi mi o ziemską gierkę, polegającą na rzucaniu kostką do gry. Gra w kości była czymś całkowicie odrębnym. Fale Styksu regularnie wypychały na brzeg ludzkie szczątki, kości – było to główne źródło rozrywki. Dusze zbierały się nad brzegiem, obserwując falę. Cała gra polegała na typowaniu ile i jakich kości pojawi się na brzegu z kolejną falą. Powstaje wam pewnie w głowie pytanie: o cóż oni grali? Odpowiedź jest banalnie prosta – o nic. Służyło to jedynie zabijaniu wiecznej chwili, o ile ktokolwiek po śmierci miał jeszcze ochotę na cokolwiek. Przekrzykiwali się filozofie różnych epok…

- Dwa odbicia idei czaszki oraz jedno odbicie idei kości ogonowej! – wykrzykiwał Platon.

- Cóż to za bzdury i brednie, Platonie! Dajmanion wyraźnie wskazuje na cztery kości strzałkowe i parę dłoni! – z pewnością i łatwością, właściwą mistrzowi mówiącemu do ucznia, odnosił się Sokrates.

- Starożytni to jednak na niczym się nie znają! Tu potrzebna jest redukcja, indukcja, epoche, spojrzenie na noumen, a nie fenomen! – pokpiwali sobie XX-wieczni fenomenolodzy.

- To wszystko na nic. To wszystko bez sensu. – podsumowywał każdą dysputę, towarzyszącą grze w kości, Artur Schopenhauer. 

            Nieopodal nich, zwykł przesiadywać Julek Słowacki. On jako jedyny w całym tym tłumie nie nudził się wcale, a wcale. Jak bowiem można się nudzić, obserwując całość tych zjawisk? Widywał plejadę królów, naukowców, pisarzy, morderców, kupców, szewców, cesarzy, filozofów, nauczycieli, debili i ćwierćinteligentów! Wszyscy sprowadzeni do jednej, równej formy. W tym samym miejscu, kolejce – bez żadnego wyjścia. Juluś siadywał pod drzewem (gdzie zawsze nikogo innego nie było) i z pośmiertnej niemocy pisarskiej (typowej na wybrzeżach Styksu) powielał w pamięci dawno spisane już zdania. Śmiał się z własnego niedowiarstwa, że wszystko ma się jednak inaczej. Echem odbijało się w jego głowie jedno zdanie: Trzeba mi nowych skrzydeł, nowych dróg potrzeba.[3]

            Dedal ocknął się, z niedowierzaniem otwierając oczy. Sam nie spodziewał się, że takie wystąpienie ujdzie mu na sucho. A na to wyglądało. Nie był jednak szczęśliwy, ani spokojny. Jak bowiem miał teraz odnaleźć swe dziecko?

- Podejdź Dedalu, strudzony konstruktorze. Podejdź Dedalu, a poznasz prawdę. – nawoływał głos znikąd. Dedal rozglądał się, lecz nikogo nie dostrzegł. Po chwili rozciągniętej w bezczasie głos ucichł, zamieniając się jedynie w smutne wspomnienie. Miał świadomość, że po tej stronie Styksu są trzy krainy: Elizjum, Ereb i Tartar, a Ikar musiał znajdować się w jednej z nich! Po swoim ostatnim wystąpieniu domyślał się, że Pola Elizejskie może wykluczyć. Teraz głównym problemem, jaki stał przed nim, było odkrycie sposobu dotarcia do którejś z pozostałych krain. Wędrował zatem przed siebie za rozbrzmiewającym dźwiękiem lir, poszukując rady wśród spokojnych dusz, zamieszkałych w Elizjum. Nie mógł jednak liczyć na ich pomoc. To przez niego rozpętała się wieczna burza, mącąca spokój tej krainy. Po trzynastej nieudanej próbie konwersacji, Dedal znów usłyszał ten sam, kojący głos:

- Podejdź Dedalu, strudzony konstruktorze. Podejdź Dedalu, a poznasz prawdę.

- Kto woła me imię? Kto litością obdarzyć mnie pragnie? Pomóż mi, błagam! A postawię budowle ku Twej chwale, jakiej ludzie, ani bogowie jeszcze nie widzieli! Kreteński labirynt oraz pomniki to dzieła mych rąk! A to jedynie zalążek tego, co mogę oferować! Pragnę jedynie odnaleźć swe dziecko!

- Jam jest Ogniskiem Domowym, opiekunką rodzin i dzieci! Jam jest Hestia, której nie trzeba wznosić niestałych budynków, co czas je rozleci. Dbam jedynie o to, co wieczne. A wieczna jest tylko miłość, łącząca rodziców z dzieckiem, reszta to tylko powietrze. To właśnie dlatego pokonałeś próbę Lete i dlatego pragnę Ci pomóc. Albowiem Twoje chęci szczere i prawe – nic im dopomóc. Muszę Cię jednak ostrzec, że po odnalezieniu syna nie czeka Cię spokój, ani wytchnienie. Chwalebny Lew – Wężem się okaże, czyś gotów poddać się tej karze?

- Hestio! Nie boję się cierpień, nie straszne mi katusze! Wskaż drogę do dziecka – uratuj mą duszę!

- Twój syn, Dedalu, wieczną karę znosi w czeluściach Tartaru! Uwięziony w wodzie, nad którą powietrza nie ma, wciąż tonie, upada – nie zazna już nieba. Jedyny ratunek, który możesz mu przynieść, to na szczyt Syzyfowej Góry go wynieść. Tam zdobędzie tlen dla swej duszy, lecz Ty Dedalu  nie unikniesz katuszy! 

- Jam świadom tej kary, świadom jest brzemienia, które skaże mą duszę na wieczne cierpienia!

- Dobrze, niechaj się stanie! Nad brzegiem wody Twa noga postanie. Teraz odpocznij, w lirę się wsłuchuj. Gdy ta ucichnie, dźwięków Tartaru nasłuchuj.

            Charona spotykały coraz to ciekawsze propozycje. Dawni królowie, nie do końca świadomi swej małości, oferowali swe państwa i księstwa, które w większości już nie istniały. Muzycy pragnęli oddać swój talent, który pozostawał już jedynie wspomnieniem. Znalazło się kilku fałszerzy z Polski, którzy z materiałów znalezionych na brzegu stworzyli niemalże idealne kopie oboli. Na nic się to jednak nie zdawało. Szczególnie po dawnej wpadce, kiedy Orfeusz omamił go swoją muzyką. Odnosiło się już wrażenie, jakoby nikt nie był w stanie przekonać Przewoźnika do podróży na drugą stronę. Tymczasem znalazł się jeden śmiałek, który już z daleka począł nawoływać Charona w dziwnym języku. Zwykle ten pozostawał niewzruszony na tego typu występki, jednakże tym razem podniósł swą głowę i spojrzał z niedowierzaniem. Dreptał ku niemu niski człowieczek, dzierżący w ręce całą garść oboli. Jego głowę zdobił bardzo szeroki kapelusz, nachodzący na twarz. Poruszał się w butach z których wystawały drobne skrzydełka, zbyt małe i słabe, by mogły wznieść go ku górze. Mimo drobnej postury, biła od niego swego rodzaju aura potęgi, boskości. Z tłumu usłyszeć się dało kasztelana Borejkę[4], który nawet pośmiertnie sprawiał wrażenie pijanego, krzyczącego:

- Toż to jakiś skrzat lub krasnal!

Rozniósł się wnet jakiś hałas i po kasztelanie Borejce nie zostało ani śladu. Tajemnicza postać zaczęła budzić wśród zebranych przerażenie i wzmagać coraz to większą ciekawość. Wszelakie wątpliwości rozwiał Charon:

- Witaj Hermesie, bogu kupców i złodziei! Czego szukasz nad tym brzegiem – chyba nie nadziei?

- Nadzieję dzierżę w swej dłoni, a jest nią garść srebrnych oboli! Znudzony jestem wieczną wędrówką, wpadłem przepłynąć się łódką! Chyba nie masz mi za złe Charonie, jeśli zabiorę kogoś na drugą stronę? Wybór ogromny jest, ciekawy! Kogo zabiorę w poczet wyprawy? Może myślicieli, najtęższe umysły doczesnego świata? Cóż mi jednak po nich, skoro po tej stronie figle umysł im płata? A może księży, popów, biskupów i papieży, co całość życia stracili na odmawianiu pacierzy? Wybór wszak ogromny, problemów mi garść sprawi! Kto z was podoła, kto mnie zaciekawi?

Od tej pory poza kolejką do Charona i skupiskiem dusz niezainteresowanych powstała, niewiadomo kiedy, druga kolejka – do Hermesa. Rozciągała się w nieskończoność. Jednakże zmieniło się to po rozmowie Hermesa z pierwszym śmiałkiem. Za życia był on samotnym murarzem kolekcjonującym znaczki. Zaproponował bogowi, że w trakcie podróży opowie mu o swojej kolekcji. Następstwem tego był znajomy już hałas. Murarz zniknął, stając się jedynie ulotnym wspomnieniem. Zdenerwowane bóstwo, dając się ponieść emocjom, wykrzyczało:

- Toż to żarty są i kpiny! Cierpieć będziecie swe winy! Chciałem dać wam szansę i nadzieje na swych losów wybawienie! Wy pomocą mą gardzicie? Ofertami swymi kpicie? Dobrze, niech się stanie! Jeszcze wzywać będziecie: Panie mój! O Panie! Takie człowieczeństwo hojne? Ja wam tu urządzę wojnę!

Po czym cisnął obolami w górę i zniknął. Część z nich wpadła do Styksu, a cała reszta porozlatywała się na różne strony. Chaos, zamęt, pośmiertna walka w drodze ku zaznaniu spokoju! Tłumy rzucały się na obole, wydzierając je sobie z dłoni. Niektórzy połykali je od razu po złapaniu, zapominając, że układ wydalniczy nie działa po śmierci. Istne apogeum rozpaczy! Jeden zbłąkany obol poleciał niezauważony w stronę wymarłych drzew. Takiego zamieszania nad brzegami Styksu jeszcze nie było! Żaden z umarłych nie miał nic do stracenia. Bo cóż poza wiecznym istnieniem bez większego sensu mogli stracić? Jedyna szansa w obolach, które były na wyciągnięcie ręki! Jaki jest finał tych wydarzeń? Z tych olbrzymich batalii, zatargów i sporów nie wyniknęło nic dobrego! Finalnie wszystkie obole zostały pożarte lub wylądowały w Styksie – stając się bezużyteczne. Wszystkie z wyjątkiem jednego, zbłąkanego wśród drzew, o którym nikt nie wiedział. Po tych wydarzeniach o ponad 1894% wzrosła liczba pośmiertnych samobójstw w otchłaniach rzeki, co wzmogło wśród umarłych zainteresowanie grą w kości i spowodowało powstanie nowego rekordu! Jedna z fal wyrzuciła na brzeg aż 69 kości różnego typu!

            Julek Słowacki popadł już w pewną monotonię i schematyzm. O ile wciąż potrafił czerpać radość z obserwacji, o tyle ostatnie wydarzenia bardzo go smuciły. Z resztą po zamieszaniu wokół oboli, melancholijny nastrój udzielił się wszystkim. Poeta spacerował wzdłuż brzegu, przypominając sobie strofy swych dawnych dzieł. Zdarzało się czasem tak, że jedna strofa wyjątkowo wpasowywała się w jego samopoczucie. Wówczas przez cały spacer, ten jeden wybrany fragment, mącił mu świadomość. Tak było i tym razem.

Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami,

Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny,

Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami -

A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny.[5]

Kto by pomyślał, że będzie miał okazję wypowiadać te słowa po swojej śmierci… Juliusz doszedł do stałego punktu swej pośmiertnej rutyny i usiadł pod drzewem, obserwując grę w kości. Tym razem jego uwagę przykuł wysoki, chudy mężczyzna nawołujący do scientyzmu. Co ciekawe, zgromadził wokół siebie całkiem dorodne zbiorowisko. Tłumaczył on, że kraina śmierci to jedynie wielka halucynacja lub iluzja. Dodatkowo wypowiadał się również na temat egzystencji czy też epistemologii: życie to forma istnienia białka, a świat realny jest poznawalny[6]. Wydaje się być nierozważnym prawienie takowych poglądów w towarzystwie nieskończonej liczby umarłych, Charona i po spotkaniu samego boga Hermesa. Mimo tego, skupiał on wokół siebie coraz to większe zainteresowanie i poparcie. Jak widać ludzka upartość i głupota nie mają swych granic nawet po śmierci. Nagle uwagę Julka skupiło coś, co spadło z drzewa parę kroków od niego. Było to pierwszy raz, kiedy siedząc pod drzewem – coś z niego spadło. Było to coś bardzo małego i błyszczącego… srebrna moneta! Poeta rozejrzał się dokoła, czy aby nikt jej nie zauważył. Niedowierzanie walczyło z radością! Stał przed nim jeszcze jeden wielki problem. Jak wejść do łodzi Charona niezauważonym? Metoda, która wpadła mu do głowy była chyba najprostszą z możliwych.

- Wysłuchajcie mnie, Towarzysze Niedoli! Przetrzymywani tu, wbrew własnej woli. Widziałem kilka monet  tam daleko! Nie chcecie odkryć tej tajemnicy wieko? Po tym jak Hermes zniknął – one się ostały! Kto pragnie wolności, kto jest taki śmiały? Ostatnia nadzieja na uratowanie czeka – tam daleko w pustkowiach, gdzie nie dociera rzeka! – wykrzyczał Słowacki z błyskiem geniusza-szaleńca w oczach. Dwa razy powtarzać nie trzeba było! Ruszyły tłumy bez namysłu we wskazanym kierunku. W tym całym zamieszaniu do łodzi wpada Julek, dzierżąc w dłoni obola. Nic nie mówi tylko ukazuje Przewoźnikowi monetę. Charon rozumie o co chodzi i odbija wiosłem od brzegu. Wypływają niemal niezauważenie… Smutnym wzrokiem, schowanym za okularami, żegna poetę Ginsberg Allen, podszeptując pod nosem:

przerażony własną nieśmiertelnością, przerażony tą nieskończonością, o

którą gram w kości i którą puszczam w niepamięć,

odejdź Poeto zamilknij zjedz swoje słowo a cudze usta wypróbuj w swoim

uchu.[7]

Przez pierwszą połowę podróży Juluś nie zaznał spokoju. Wciąż rozglądał się na boki, jak gdyby zaraz coś miało się nie udać. To wszystko działo się zbyt szybko! Naprawdę poszło aż tak łatwo? Im płynęło się dalej, tym bardziej Styks był mętny. Wpatrując się w niego można było zobaczyć plejadę kości, przykrywających powierzchnię. Bił od tafli pewien smutek, złość, negatywna energia. To pewnie dlatego zwykło się ją nazywać wodą nienawiści. Podróż w swej wiecznej chwili była naprawdę długa i nużąca. Szczególnie, że dokoła nie było już innych umarłych, grających w kości lub prawiących na różne tematy. Wszechobecna pustka, potęgowała wrażenie, jak gdyby ta podróż nigdy nie miała się skończyć. Z całą sytuacją współgrał fragment hymnu Słowackiego, brzmiący echem w zakamarkach jego umysłu: Dzisiaj, na wielkim morzu obłąkany, Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem[8]… Raz na jakiś czas łódź przebijała się przez dziwną mgłę od której bił przeraźliwy chłód. Aż nagle w jednym skupisku mgieł dało się odczuć charakterystyczne szarpnięcie, któremu towarzyszył hałas dobijania do brzegu.

- To już koniec tej podróży! Słychać elizejskie dźwięki burzy! – tymi słowami Charon pożegnał Słowackiego, by zniknąć w obłokach mgły.

            Gdy lira ucichła, Dedal otworzył oczy. Znajdował się u wybrzeży lądu, gdzie rzekomo powinien znajdować się jego syn. Woda w niektórych miejscach skuta była lodem, pomimo tego, że na powierzchni było gorąco. Nie było widać żadnych oznak życia, ani wzburzeń tafli wody. Gdzieś tam znajdował się jego syn, gdzieś tam ponosił wieczne cierpienia. Konstruktor obszedł jezioro trzy razy, wypatrując jakiegoś znaku od syna. Na nic się to jednak nie zdało. Postanowił wejść na pobliski szczyt i z góry wpatrywać się w wodę. Kiedy począł się nań wspinać, zauważył strudzonego mężczyznę pchającego głaz na górę. Był to Syzyf, cierpiący karę za zdradę. O ile raz udało mu się uciec, o tyle ponownie wtrącony do Tartaru, wciąż wnosi kamień na szczyt. Wahał się chwilę, po czym podjął rozmowę:

- Witaj, nazywam się Dedal i po swego syna przybyłem. Nie mogłem go znaleźć, lecz Ciebie wypatrzyłem. Dasz mi wskazówkę, może go widziałeś, gdy głaz na łysy szczyt dźwigałeś?

- Znam Twą historię, Twoje losy całe. Przybyłeś tutaj po to, co ocalałe. Czasem widzę syna twego, wciąż silnego i swego pewnego! Jednak za każdym razem na dno znów upada. Smutna to historia: oj biada, oj biada. Czy jest jeszcze nadzieja? Jest, lecz słaba jak memeja. Zastąpić mnie musisz w mojej pracy wiecznej. Wówczas ja ocalę Ikara – czyż tego nie chcesz?

- Czy to jedyna szansa, jedyna nadzieja? Jedyna możliwość, jego wybawienia?

- Ależ tak Dedalu, wielki konstruktorze! Spotkałeś mnie na swej drodze, o właściwej porze. Decyzję podejmij, nie wahaj się wcale. W zamian za ratunek, dziecię Twe ocalę. 

- Niechaj i tak będzie, niechaj się stanie! Złapię za głaz, na Twoje wezwanie! – wykrzyczał Dedal, poniesiony emocjami i myślą o wyzwoleniu syna. Tego co stało się potem, biedny ojciec w życiu by się nie spodziewał. Po dokonaniu zamiany, Syzyf usiadł na chwilę z boku i począł nawoływać ku górze Kronosa:

- Wielki Kronosie! O łaskawy Panie! Uwięziłem Dedala, usłysz me wołanie! Pogardą się ku Tobie odnosił, teraz przez wieczność głaz na szczyt będzie wnosił!

Ledwo wypowiedział ostatni wyraz, a pojawiła się przed nim sylwetka tytana, którą przybrał najmłodszy syn Uranosa. Kronos z podniesioną głową zaśmiał się w eter, a jego śmiech rozniósł się po całym Hadesie. Wstrzymując się od śmiechu, wolał do Dedala:

- Tyś próżny i pyszny, bez szacunku do boga! Spotka Cię teraz męczarni trwoga! Pchać będziesz głaz, cierpiał winy swoje! Razem z synem – cierpieć będziecie oboje!

Dedal nie powiedział ani słowa, smutek go ogarnął i przepłynął przez szczątki jego duszy. Przypomniał sobie ostrzeżenie Hestii, które zignorował. Nie miał jednak siły na większe rozmyślania. Pchał przed sobą wielki głaz na sam szczyt góry, by ponawiać to przez jedną, wielką wieczność. Sytuacja ta trwała i trwała, jak gdyby w nieskończoność, zapętlając się jak dźwięk z popsutej katarynki. Aż w końcu pewnego razu, gdy Dedal zbliżał się do okolic szczytu – usłyszał dźwięk zmąconej wody. Spojrzał w jej stronę i ujrzał twarz swego syna, próbującego złapać dech w piersiach. Bezskutecznie. W momencie, kiedy Ikar ponownie spadał na dno, kamień stoczył się wraz z Dedalem.

            Wydawać się by mogło, że to smutny koniec. Jednak w tej jednej chwili ujrzenia syna, Dedalem zawładnęła radość. Przeżywał z synem wieczne cierpienia, ale w pobliżu siebie. I raz na kilkadziesiąt prób wciągnięcia skały na samą górę – miał okazję zobaczyć swojego jedynego syna. Wówczas żadne kary i cierpienia nie miały znaczenia. Najważniejsze było tylko to, że go zobaczył. A echo tych wydarzeń roznosiło się w dal przez pośmiertną wieczność, ogarniającą Hades.

            W tym samym czasie, na powierzchni Ziemi, John Doe spalał kolejnego papierosa obserwując dym, ulatniający się z komina pobliskiej fabryki. W tej chwili nie istnieli dla niego żadni bogowie, polityka, ani nawet przyszłość. W tej jednej chwili smutku i melancholii mógł uciec od tragicznych wydarzeń, które rozegrały się w jego życiu w zeszłym tygodniu. To chyba ostatni upadek Ikara, jaki pamiętam. Z jego kieszeni wystawał notes, po który sięgnął powolnym ruchem i począł w nim kreślić kolejne słowa…

NAUKRATE

za słodka herbata

za dużo pytań

obiad, kolacja i niezjedzone śniadanie

naczynia pozmywały się same

zgubione rzeczy znajdowane na wierzchu

troska nad troskę

czytanie do zmierzchu

może zjesz jeszcze troszkę?

MAMO

to dopiero początek świadomości,

jak w zakurzonej duszy,

będzie mi Ciebie brakować

JOHN PIEKŁO

---

[1] Dusza zmarłego po przepłynięciu rzeki Styks w łodzi starca Charona, stawała przed trybunałem trzech sędziów. Tam dusza była sądzona, następnie szła w jedno z trzech miejsc spoczynku wiecznego; m.in. na Elizje. Sprawiedliwi kierowali się na prawo do rzeki zapomnienia – Lete. Napiwszy się z niej wody, zapominali o ziemskim życiu. Dalej czekały już na nie Pola Elizejskie – kraj wiecznego spokoju i pośmiertnej szczęśliwości.

[2] Z małżeństwa z siostrą Reą urodziły się dzieci: Hestia, Demeter, Hera, Hades, Posejdon i Zeus, które Kronos połykał zaraz po urodzeniu, bojąc się spełnienia wyroczni o pozbawieniu go władzy przez syna.

[3] J. Słowacki, Kordian, Quai Voltache, 1834, str. 27

[4] Borejko słynął z kilku-kilkunastodniowych pijatyk. Szczególnie upodobał sobie picie z przedstawicielami duchowieństwa – zakonnikami, którzy słynęli z mocnej głowy. Nie znalazł się jednak taki, który byłby w stanie utrzymać się na nogach po spotkaniu z kasztelanem.

[5] J. Słowacki, Testament mój

[6] Skaldowie - Nie ma szatana (twórcą tekstu piosenki jest Agnieszka Osiecka)

[7] A. Ginsberg – Koniec (wolne tłumaczenie)

[8] J. Słowacki - Hymn (Smutno mi, Boże...)

------------------
Nie wiem, czy jeszcze ktokolwiek zerknie na tego bloga. To zakurzone ,,opowiadanei fantasy" na konkurs.

Oni

Ten blog wciąż siedzi mi na ramieniu (po prawej stronie rzecz jasna). Pragnę wracać, pisać... lecz znowu coś mi ucieka. I tak dopiero na czyjąś prośbę, wspomnienie powracam. Znów, ponownie, jak zwykle, jak wtedy, jak nigdy...

fc06.deviantart.net/fs15/i/2007/200/3/f/the_return_by_dorry.jpg

Na 18:00 wybieram się na przedstawienie do Teatru. A raczej... do budynku Teatru Miejskiego, bo sam Teatr w mej mieścinie nie istnieje. Nie ma żadnych stałych spektakli, grupy (pół)profesjonalnych aktorów... W końcu to tylko małe miasteczko... do którego zjeżdżają się raz po raz obwoźne teatrzyki, odgrywające przedstawienia adekwatne do kanonu lektur szkolnych. Jest jeszcze drugi typ przedstawień (na który się wybieram). Ci sami ,,aktorzy" , z tej samej szkoły, grają w każdym przedstawieniu podobne role, wykorzystując te same ,,triki" teatralne w tych samych częściach przedstawienia. Powielanie tego samego schematu przy innych strojach i słowach - czyli przeciętna polonistka, która przez swoje reinterpretacje różnych dzieł, nieświadomie doprowadza do ich destrukcji. Ba! Destrukcji? Masakry, makabry, ekterminacji, orchidektomii! Piszę te słowa jeszcze przed wyjściem na kolejne przedstawienie (dalsza część wpisu pochodzić będzie z późnych godzin wieczornych i jestem przekonany o tym, iż me zdanie nie ulegnie zmianie).

No i nie uległo!

Oni, czyli o tajemniczych organizacjach rządzących naszym światem

Inspiracji do poruszenia akurat tego tematu było kilka... Począwszy od swego rodzaju Rady Starszych w anime ,,Ergo Proxy"; przechodząc przez kwestie poruszane na zajęciach etyki; kończąc na poglądach nowopoznanego współdebatanta, pragnącego dołączyć do Wolnomularstwa. Powszechnie uważa się to za swego rodzaju nurt, kategorię myśli - co nie zmienia faktu, że w jej skład wchodzi kilka organizacji o ściśle zbieżnych poglądach i priorytetach. 

Masoni (wolnomularze)

pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Square_and_compasses2.JPG

Początek tego ruchu wiąże się z prostą do zapamiętania datą, a mianowicie rokiem 1717... Kiedy to cztery lordowskie loże angielskie założyły Wielką Lożę Londynu. Parę lat później pewien pastor stworzył do WLL konstytucje i unormował wszelakie kwestie sporne w jednym akcie normatywnym. Brzmi to może potężnie i wielmożnie, ale było to zaledwie sześć zasad, obowiązujących do dziś. Jeszcze wcześniejsze, pośrednio związane z samym ruchem, miały być stowarzyszenia budowniczych świątyń... Spotykali się oni pod osłoną nocy, w miejscu budowy świątyń i dyskutowali na tematy... o których nie mam pojęcia. Ale to zaledwie jedna z teorii. Nie chce Was zanudzać historią, ani kłamać... Mam w tej dziedzinie jedynie szczątkową wiedzę i chciałem jedynie napomniec o kilku ugrupowaniach. Głównym zamysłem tego ruchu jest obojętność wyznaniowa, poglądowa, religijna, etnicza z lekką dyskryminacją kobiet (bo nie mogą one, jeśli dobrze pamiętam, osiągnąć ostatniego stopnia wtajemniczenia) i skupienie się na idei braterstwa, równości (troszkę śmierdzi komunizmem). W Polsce takie loże również istnieją, Współdebatant wspominał, iż trzeba mieć 18 lat i albo zostać zaproszonym, albo zwyczajnie zgłosić się samemu i zależnie od farta dołączyć do początkowego stopnia wtajemniczenia. 

Przez sam zamysł zamkniętej organizacji i potępienia ze strony Kościoła zaczęto doszukiwać się teorii spiskowych, jakoby Masoni władali ludzkością... Jakoby Masonem był papież, prezydenci państw etc. 

Tutaj można dowiedzieć się co nieco o wolnomularstwie w Polsce:

http://www.polityka.pl/spoleczenstwo/artykuly/1515446,1,rozmowa-z-wielkim-mistrzem-wielkiej-lozy-narodowej-polski.read

Bohemian Grove

fc03.deviantart.net/fs70/f/2011/322/e/f/666_yisrael_god_and_slaves_by_wolfenkrieger-d4gjyvf.jpg

Zabawa pod wielką sową zaczęła się w 1872 roku w San Francisco. Utworzony został tajny klub (tak tajny, że sam nie wiem skąd mam o nim informacje...) skupiający osoby z śmietanki politycznej, kultorowej, czy chociażby militarnej świata. Ogniwem splatającym te wszystkie osoby miały być wspólne zainteresowania okultyzmem, różnymi mitologiami, a później zwyczajnie... pragnienie dołączenia do pewnej stowarzyszonej elity. Joseph Redding, jeden z przewodniczących klubu stworzył rytuały i obrzędy, wzorując się na wszystkich możliwych i znanych mu mitologiach. Klub jest ogromną tajemnicą... Nie wiadomo do końca, które zdjęcia są prawdziwe, a które nie... Uważa się, że spotkania odbywają się pod 12-metrową sową. Same spotkania pozostają w ścisłej tajemnicy (ich terminy), bowiem miejsce jest ściśle określone (i cholernie dobrze strzeżone). Do brania udziału w obrzędach Bohemian Grove/Club przyznały się taki osoby jak (teraz pozwolę sobie skopiować coś z innej strony): pisarze, tacy jak Jack London i Mark Twain, politycy tacy jak twórca FBI J. Edward Hoover, John Major, Colin Powell, a także prezydenci USA – Dwight Eisenhower, Richard Nixon, Ronald Reagan, Bill Clinton i George W. Bush. Z kolei w lipcu 2004 roku „New York Post” informował czytelników, że w dwutygodniowym spotkaniu udział wzięli: George H. W. Bush, Dick Cheney, Alan Greenspan, Walter Cronkite, Newt Gingrich, Alexander Haig, Jack Kemp, Henry Kissinger, Colin Powell, John Major, William F. Buckley, Justin Dart, William Randolph Hearst, Caspar Weinberger, Charles Percy, George Schultz, Edward Teller, i były dyrektor CIA, William Casey.

Zakon Czaszki i Piszczeli

Nie jestem pewien, czy nie jest on jakimś odłamem masonerii... Chcę o nim tylko wspomnieć. Jedyne co wiem, iż należał do niej między innymi George W. Bush. Wspomniał o tym w swojej biografii, zarzekając się, iż są to tak tajne informacje, że nie poświęci temu więcej niż jednego zdania. Dowodem na to, że nie są to tylko puste słowa są zdjęcia... Szczególnie to jedno, tak bardzo rozpowszechnione:

www.zbawienie.com/images/georgewskullnbones.jpg

Również polecam doczytać więcej informacji, czy chociażby wspomnieć parę ciekawostek w komentarzu. Ja chciałem tylko naprowadzić na pewien trop. 

Tłum "nakłania go, 'Pij to! Pij to! Pij to" i on pije. Następnie jest on pośpiesznie prowadzony do człowieka ubranego jak Papież. "Ale zanim Demon chłoszcze go przez twarz swym ogonem. Inicjowany zgina się aby pocałować Papieża wielki palec u nogi, włożony w czaszkę" (Robbins, str.120.) Jest to główna część bardzo nie chrześcijańskiej i bluźnierczej ceremonii, która zainicjowała wielu członków klanu Busha w tę tajemniczą społeczność, odzwierciedlając podobne rytuały wcześniejszych bluźnierczych społeczeństw a nawet pewnych sekt wielbiących demony.

Po więcej informacji, zapraszam tutaj:

http://pl.scribd.com/doc/25603051/New-World-Order-Cz2-Skull-and-Bones-Bolszewicy-Nazisci-i-Eugenika

Bilderberg

th00.deviantart.net/fs70/PRE/f/2011/122/8/2/conspiracy_to_rule_the_world_by_quartertofour-d3fgo1s.jpg

Klub łączący ze sobą prezydentów, biznesmenów i inne sławy ze świata polityki, religii etc. którzy spotykają się jeden raz do roku w ścisłej tajemnicy, by porozmawiać na temat aktualnych problemów świata. Nazwa grupy wywodzi się od nazwy hotelu w którym odbyło się pierwsze spotkanie, które zostało zainicjowane przez Polaka (Józefa Retingera), którego notaki biograficzne robią prawdziwe wrażenie... Dla ukazania przykładu i jak to wygląda współcześnie, skopiuje info z wikipedii:

Konferencje Grupy Bilderberg odbywają się przy obecności wyselekcjonowanych dziennikarzy, lecz zgodnie z obietnicą dyskrecji, nie zdają oni relacji z przebiegu ani treści rozmów. Tym też należy tłumaczyć brak zainteresowania mediów spotkaniami, w których uczestniczą m.in. takie osoby jak prezes Banku Światowego James Wolfensohn, żona byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Hillary Rodham Clinton, były premier Wielkiej Brytanii Tony Blair, żona Billa Gatesa – Melinda Gates, czy Andrzej Olechowski. W 2012 r. w spotkaniu Grupy brał udział polski minister finansów Jacek Rostowski. Wg uczestników, ze względu na nieformalny charakter, spotkania pozwalają na swobodną wymianę poglądów niezależnie od aktualnych animozji politycznych.

A jak Wy sądzicie? Zdaję sobie sprawę, że żaden ze mnie specjalista. Chciałem tylko uwidocznić pewien temat, zagadnienie... Wierzycie w jakąś grupę rządzącą światem? To, że takie grupy jak np. Bilderberg istnieją wydaje się być niezaprzeczalne. Ale sprawia to wrażenie luźnej dyskusji, a nie ściśle określonego tworzenia systemu zagłady ludzkości... Czego swoją drogą nie chce wykluczać. 

Jakie jest wasze zdanie? Istnieją jacyś ,,Oni" , czy raczej tworzymy ich sami, poszukując sensacji? Moje zdanie na ten temat bywa różne. Wierzę, iż przywódcy państw w pewien sposób kooperują ze sobą, że tworzone są układy o których nie mówi się publicznie (nie tylko pomiędzy władcami państw, a również biznesmenami)... ale bynajmniej się tym nie przejmuję. 

Pozdrawiam,
Nikt


“Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of the tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth. Lo. Lee. Ta. She was Lo, plain Lo, in the morning, standing four feet ten in one sock. She was Lola in slacks. She was Dolly at school. She was Dolores on the dotted line. But in my arms she was always Lolita.”

Vladimir Nabokov, Lolita

Wieczorna zaduma nad kresem czasów

Cześć, Wam! (Kto by pomyślał, że to tak dziwacznie wygląda!)

Zgodnie z wizją Majów, a raczej burzą medialną - jutro zakończy się żywot tej pięknej planety. Gdyby z jutrzejszym dniem miał nadejść koniec świata - można uznać ten wpis za mowę pogrzebową/pożegnalną. 

,,Gdybym nawet wiedział, że jutro świat przestanie istnieć, to jeszcze dziś zasadziłbym drzewko jabłoni."

Marcin Luter (Martin Luther, 1483 - 1546)

fc04.deviantart.net/fs14/i/2007/101/1/7/Apple_Tree_by_Rinian.jpg

Stąd chyba właśnie ten wpis. Nie chce się rozstrząsać aż nadto nad samym końcem świata dnia jutrzejszego. Ale z tego co zrozumiałem to jest on zależny od Majów, którym skończyła się tabliczka, czy też ściana.

... a przecież koniec świata nadchodzi codziennie. Dla każdego człowieka, dla pojedynczych ludzi, dla nas samych. Z gimnazjum kojarzę jeszcze wiersz Czesława Miłosza Piosenka o końcu świata.

W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
 Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.

A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
 Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,

Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
 Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Interpretacyjny wniosek był podobny do tego, który pozwolę sobie spisać poniżej:

Każdego dnia, z kolejną sekundą umierają kolejni ludzie. To właśnie śmierć jest dla nich tytułowym końcem świata, a nie zapowiadana przez Majów, czy Biblię apokalipsa. Bowiem nasz świat ogranicza się do naszego życia (tutaj upraszam, bo łatwo można z tym polemizować), naszego postrzegania. I z dniem naszej śmierci, mimo, że Świat wciąż trwa swoim rytmem i wedle swych praw - nadchodzi koniec świata. 

To jedna z popularniejszych interpretacji tego utworu. Ba! Nawet dosyć popularna wizja końca świata (ograniczającego się do życia konkretnej jednostki) Ale przecież nadmieniłem gdzieśtam u góry, że w pewnym sensie koniec świata występuje każdego dnia, u wszystkich. Dlaczego?

fc07.deviantart.net/fs10/i/2006/090/f/5/NOBODY_by_hamex.jpg

Przecież każdego dnia umieramy, poddajemy się, zapominamy. Każdego dnia, bezwiednie zapominamy kolejne wspomnienia, tracimy nawet i wiedzę. Każdego dnia narzucane jest nam cudze zdanie, cudze prawa. Każdego dnia gubimy się, każdego dnia umieramy. Tak po prostu. 

Przestajemy być sobą, zaczynamy być nowym sobą. Umieramy, odradzamy się. Kłócimy, godzimy się. Pamiętamy, zapominamy. Jesteśmy.. a czasem zwyczajnie nas nie ma. Nawet Ja - Pan Nikt. Bo niby kto? 

Tak odchodząc od tematu, pozostając na jego skraju... Gdzie jest Wasz koniec świata?

Kiedyś umowną granicą dla mnie, była apteka (najbardziej oddalony punkt zasięgu widoku z mojego balkonu). Z czasem granica wydłużyła się do boiska pobliskiego gimnazjum...

Następnie nadszedł okres w którym jako podkładkę na biurko miałem mapę świata. To nieco poszerzyło granice mojego świata, ale tylko teoretycznie (podróże palcem po mapie).

fc05.deviantart.net/fs71/f/2009/341/4/1/At_World__s_End_by_Liebeistverboten.jpg

Mieszkam 40 minut drogi, samochodem od Torunia (dla tych lubiących wysokie prędkości - 30 minut). Poza samym klimatem, historią i kulturą bijącą z tego miasta, znajduje się tam także planetarium. Podróże po różnych galaktykach poszerzyły granice świata jeszcze dalej, dalej i dalej. Było to jednak poza moim zasięgiem. Mogłem o tym przeczytać, mogłem nawet ,,zobaczyć". Jednak, co z tego? 

Nie doświadczyłem podróży międzygalaktycznej, nie byłem także na środku żadnego z oceanów (nie licząc napomnianych wędrówek palcem po mapie). Byłem z wycieczką u naszych południowych sąsiadów, zahaczyłem o Austrię. To są moje aktualne granice poznania. Od niedawna, wierzę także w Albanię. Granica poszerza się, teoretycznie. 

Jednak gdybyście zapytali mnie: gdzie jest koniec świata? Wskazałbym palcem na odległy horyzont, tudzież miejsce w którym aktualnie się znajduję. 

A co Wam przychodzi jako pierwsze do głowy? Śmiało, odpowiadać!

Wybaczcie nadmierną ilość końców i światów, tak jakoś wyszło na potrzeby bycia zrozumianym.

Kończąc...

Koniec, końców i tak koniec świata nadejdzie. Prędzej niż później, powybijamy się wszyscy nawzajem. 

Nikt

Znowu Ja

Pisanie tego bloga składa się z ciągłych przerw i powrotów, powrotów i przerw. Zupełnie jak z chwilowymi iskierkami zapału, gdy motywacja nie mieści się już w naszej głowie i przez jeden dzień planujemy najbliższą przyszłość, która finalnie i tak wygląda inaczej. Bardzo za to przepraszam, ale chyba już tak mam. 

Pierwszy semestr roku szkolnego dobiega końca, sprawdzanie prac na Olimpiadę Filozoficzną dobiegło końca, życie X osób dobiegło końca. A ja wciąż mam możliwość powrotu w ramkę edycji tekstu na bloga. Pogoda przepełniona mgłą, zgniliźną, błotem i szałem zakupowym - czyli to, co Polacy lubią najbardziej. Przynajmniej jest na co narzekać. 

Niedawno była rocznica śmierci Johna. Kiedy wchodzimy na wikipedię, tudzież zaglądamy do encyklopedii (czego już chyba nikt nie robi) w nawiasie mamy podane dwie informację. Datę i miejsce narodzin + datę i miejsce śmierci. Drażni mnie to. Drażni mnie ta budowa notek encyklopedycznych. Drażnią mnie także covery ,,Imagine" Lennona. 

Mam swoją własną wizję tej piosenki: cichą, spokojną, bez przesadnego artyzmu (który przypomina autyzm), wydłużania końcówek. Prostych, jak sama piosenka. 

fc00.deviantart.net/fs70/f/2010/148/c/5/Philosophia_by_Pretty_Tamy.jpg

Tematem mojej pracy na olimpiadę było pytanie, nawiązujące do poglądów Rousseau. Może wkleję tutaj cały temat:

Czy cywilizacja zmusza człowieka do bycia hipokrytą? Rozwiń temat w odwołaniu do znanych ci koncepcji filozoficznych.

I pytanie wydaje się być banalne, oczywiste. Bo, że jesteśmy hipokrytami to nic nowego. Zastanawiałem się jednak nad tym, czy aby na pewno przez cywilizację? Wiedziałem, że zakładamy maski zależne od marki nowych butów, wiedziałem, że gramy teatrzyki, uśmiechamy się, udajemy. Ale czy na pewno miało to wynikać z cywilizacji? Może jednak miało być czymś pierwotnym? Przyrodzonym naszej naturze. 

Po przeglądzie poglądów wielu Wielkich i tych mniejszych na temat społeczeństwa, cywilizacji, człowieka... Doszedłem do wniosku, że hipokryzja jest czymś wcześniejszym od cywilizacji. I to właśnie ona daje nam możliwośc utworzenia jej, jest jej siłą sprawczą. Bo chcemy być z innymi ludźmi z własnej woli, nawet jeśli ma nas to ograniczać. Po krótce ilustruje to Schopenhauer, pewną metaforą:

  ,,Pewna gromada jeżozwierzy skupiła się w zimowy dzień możliwie blisko siebie, aby wzajemnym ciepłem uchronić się przed zamarznięciem. Wkrótce jednak odczuły nawzajem swe igły, co je znowu od siebie oddaliło. Kiedy potrzeba ogrzania się zbliżyła je znowu, powtórzyło się to drugie zło, tak że szarpało je między sobą jedno i drugie cierpienie, póki nie znalazły umiarkowanej odległości, w której najlepiej mogły znieść jedno i drugie. W ten sposób potrzeba towarzystwa, wyrastająca z pustki i monotonii własnego wnętrza, spędza ludzi razem, ale ich liczne odstręczające właściwości i nieznośne wady znowu ich od siebie odpychają[1]”.

fc03.deviantart.net/fs11/i/2006/212/9/d/Elder_Porcupine_by_ursulav.jpg

Pewnie to tylko takie ględzenie sobie, bez większego znaczenia. Bo wspominam o pracy, nie podając całego ogromu użytych w niej argumentów. Skończę was zanudzać tym tematem, końcowym cytatem.

   

Tak więc odpowiedź na pytanie: czy społeczeństwo zmusza człowieka do bycia hipokrytą?, brzmi: „nie”. Owszem, jesteśmy hipokrytami, ale nie dlatego, że społeczeństwo (cywilizacja) zmusza nas do tego. Jesteśmy hipokrytami, bo taka jest nasza ludzka natura, która każe nam skrywać się za maską i ujawniać z siebie tylko tyle ile w danym momencie chcemy. Tkwi w nas specyficzna forma hipokryzji, nazwana przez myśliciela z Królewca aspołeczną towarzyskością, która jest przed społeczeństwem, która umożliwia jego powstanie i warunkuje jego istnienie. Naszych bliźnich „nie możemy znieść, ale też nie możemy się bez nich zarazem obyć”[2].

Jesteśmy hipokrytami, bo nie możemy nimi nie być.

fc06.deviantart.net/fs9/i/2006/048/0/c/Christmas_by_applefight.jpg

Dziwnie to wyszło graficznie, ale nic na to nie poradzę.

Święta!

Czyli przedświąteczna atmosfera, przedświąteczne zakupy, przedświąteczne nerwy, przedświąteczne porządki, świąteczna atmosfera, świąteczne zakupy, świąteczne nerwy, poświąteczne porządki. Lubicie Boże Narodzenie? Ostatnio dowiedziałem się, że Wigilia obchodza jest w ramach rocznicy przed świętem Boga Słońca, a nie w związku z narodzinami Chrystusa. Przynajmniej pierwotnie była. 

Jakoś nigdy nie przepadałem za świętami. Była to dobra okazja, żeby się najeść i dostać coś miłego. Jednakże czasy się zmieniły. Dostrzegam teraz całe zamieszanie - problemy finansowe, rodzinne, zdrowotne. Otoczka świąt to kolejne wyzwanie, czy aby starczy do pierwszego... a kiedy już uda Nam się zasiąść do wigilijnego stołu to początkowo panuje cisza. Z czasem ktoś zaśpiewa kolędę, która oficjalnie rozpoczyna całą symfonię kłótni, wyliczeń, napomnień, wspomnień, wypomnień i przechwał. Nie szkodzi, w końcu taki jest ,,urok" rodzinnych imprez.

fc00.deviantart.net/fs10/i/2006/097/5/c/Shop_by_avotius.jpg

Mam chyba drobny uraz albo zwyczajnie z natury jestem nastawiony na narzekanie. Co można zauważyć poniżej i powyżej. Prezenty mi się nie podobały? Sam nie wiem, wolę je dawać, niż otrzymywać. Chyba za bardzo stresuje się sferą finansową. Żebym nie był za dużym balastem, obciążeniem, przeszkodą, albo nawet żebym zarobił coś i dopomógł. Ale w końcu jestem dzieckiem. Taka ma rola! 

A jak wyglądają Święta u Was? Jak tam końcówka semestru? Piszcie w komentarzach, lubię te nasze skromne interakcje! 

I jeśli, mimo wszystko, nadal tu jesteście... Bardzo Dziękuję! Trzymajcie się.

Pan Nikt

---

[1]   Wolne tłumaczenie [z:] Artur Schopenhauer, Barerga Und Baralipomena, Brodhaus, 1891, str. 298

[2]   Immanuel Kant, "Idee do ujęcia historii powszechnej w aspekcie światowym", str. 179

Albania

Witam, przepraszam za nazbyt długą przerwę. Coś za często mi się zdarzają! Dzisiejszy wpis będzie pisany nieco szybszym tempem, co za tym idzie -> może paść w nim kilka rażących błędów, za które przepraszam. Temat obrałem nieco odmienny niżeli zwykłem obierać... O ile w ogóle zwykłem obierać jakieś specyficzne tematy. 

kids.mapzones.com/world/albania/albania.jpg

Chciałbym przedstawić wam Drodzy Czytelnicy, trochę informacji o Albanii, którą ostatnio się zainteresowałem. Państwo znajduje się na skraju Europy, dzień jazdy od mej mieściny. I co w nim takiego wyjątkowego?

Zacznijmy od faktu, że o Albanii zwyczajnie się nie słyszy. W telewizjii nie mówi się, że reprezentacja Albanii grała z jakąś inną; nie mówi się o wyborach, które miały miejsce; nie mówi się o katastrofach; nie mówi się o żadnych znanych Albańczykach (aktorach/pisarzach). Jedyne co przeciętny człek wie o Albanii to fakt, że jej stolicą jest Tirana. I oczywiście w egzystencji mu to nie wadzi. Mnie jednak strasznie ten temat męczył i zapytałem swojego profesora od WOSu ,,dlaczego tak mało wiemy o Albanii?" Miałem szczęście, że profesor w Albanii był i co nieco mi opowiedział. Dzisiejsza notka będzie zlepkiem informacji z kilku artykułów, które wyczytałem oraz informacji uzyskanych od psora. 

upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b6/Albania_state_emblem.png

80% obywateli Albanii ma mercedesy. Nie ważne, czy mercedesy nie mają drzwi, dachu... Są dziurawe od kul, przerdzewiałe, nowe, stare... Faktem jest to, że Albańczyk winien jeździć mercedesem - jakimkolwiek. Po przekroczeniu granicy można rozróżnić turystów od rodzimych Albańczyków nie tylko dzięki tablicy rejestracyjnej, ale także dzięki samej marce samochodu (jeśli nie jest ona mercedesem). 

galenf.com/albania/korca05.jpg

80% obywateli Albanii posiada broń. I jest to rzeczą zwyczajną, nieco odmienną niż np. w przypadku Kanady. Nie jest to państwo myśliwych, łowców etc. Specyfika opiera się na klanowo-rodzinnym wyglądzie społeczeństwa. Można uznać, że każda z rodzin jest specyficznym klanem (mini-mafią). Przypuszczalnie mężczyzna zerwał zaręczyny z córką Pana X. Pan X wyrusza z karabinem na poszukiwania byłego narzeczonego córki. Znajduje go przed spożywczym i posyła 19 pocisków w jego klatkę piersiową. Po czym wraca szczęśliwy do domu. O sytuacji dowiaduje się ojciec świętej pamięci narzeczonego, zabiera karabin i idzie na poszukiwania ojca byłej narzeczonej świętej pamięci syna... Jako ciekawostkę podam, że dom robi za azyl. Czyli Albańczyk szukający zemsty nigdy nie wejdzie do domu swej ofiary... ale może czekać miesiąc na wycieraczce. 

i.wp.pl/a/f/jpeg/20155/arsenal2.jpeg

Przy każdym domu stoi barak, który uznaje się za niepisany symbol Albanii. Wiąże się to z historycznym rozporządzeniem budowy baraków w razie inwazji Chin. I tak przechadzając się chodnikiem któregokolwiek z miast, mijając domy... widzi się przy nich baraki. Jako pamiątkę z podróży można przywieźć popielniczkę w kształcie baraku, albo figurkę... Czy nawet alkohol w butelce, w kształcie baraku!

Kolejną ciekawostką jest deprecjacja czasu (który nota bene nie istnieje). Autobusy jeżdżą tak, jak podoba się kierowcom. Jeśli niedawno jechał autobus, tzn. że w najbliższym czasie żaden nie nadjedzie. I tyle. Podobnie w umawianiu się na spotkania z ludźmi. ,,Idziemy jutro na spacer" wystarcza do pewnego umówienia się. Informacje o czasie i miejscu są zbędne. Tak po prostu. (:

medias2.cafebabel.com/9817/thumb/355/-/albania-podroz-w-nieznane-albania-podroz-w-nieznane.jpg

Jeżeli ktoś byłby ciekawy tematyki Albanii i szukał więcej informacji... polecam ten artykuł:

,,Sporo emocji na koniec dnia dostarczył nam jeszcze nasz hotel z uwagi na niespotykaną ergonomię rozwiązań zastosowanych w sanita­riatach. Otóż prysznice były tam zamontowane bezpośrednio nad ubi­kacjami, które nota bene składały się tylko ze spłuczki i otworu w pod­łodze. Otwór ten stanowił również ujście dla wody z prysznica dzięki temu kucając nad dziurą za potrzebą można było jednocześnie brać prysznic. Genialna oszczędność czasu."

źródło: m.onet.pl/wiedza-swiat/podroze,sqjl2

Wybaczcie za błędy, mam nadzieję, że temat się spodoba! 

Pozdrawiam serdecznie i liczę, że dacie o sobie znać (e-Czytelnicy!), jeśli jeszcze tam jesteście!

John